Çoğu zaman yeterliydi odamda bulunan her şey. Odamda sürdürmek istiyordum hayatımı. Bunu düşlüyordum. İnsanlarla arama duvarlar örmeye ihtiyacım vardı. Eksik olan tek şey cesaretti bende, böyle adımlar cesaret isterdi. Sokak kedileriyle uykuya dalmak kadar şeffaf cennetlerde korkaklar bulunamaz. Tanınmadık yerlerde, tanımadığın insanlarla harcadım ömrümü. Özgürlüğün iki yolu vardır zaten. Yeni yerler, yeni insanlar, yeri ve insanları tanıdığın zaman kaçardın, sonra başka yer ve başka insanlar. İkinci yolu da, kendini dünyadan soyutlamak olmalı. Odanın lambasıyla yalnızlığı aydınlatmak mümkündür. Kapatarak, tabii ki.
fazlasıyla tek kişi bu lambalar. Karanlık bir oda, ya da aydınlık bir dış dünya. İkisinin bana hissettirdikleri pek farklı değil, ama dünyayı her zaman parlak tutamıyorsun. Günler her zaman ruhunu okşayan olayları arka arkaya sıralamıyor. Dünyanın kumarı var. Odalarda sadece kazanıyorum. Sürüklenen geceleri saymıyorum. Deliliğimi karşıma alıp, içimdeki 'ben'lerle yalnızlığa karışıyorum. Bir kadın, giderken mantığımı ve her şeye olan ilgimi yanında götürdü. Şimdi kürtajlar var. İçimden aldırmam gereken 'ben'ler var. İnsan, çeşit çeşit boklara alışıyor. Her duruma adapte olabiliyor. Orospu çocuğu ya, rol yapıyor işte. Sikerim, ben rol yapamam. Ben kendimden başkasını oynayamam. Bira şişelerinin gölgesindeki adamım ben, hiçim, beni kendi istediğiniz yolda ilerlemeye zorlayamazsınız. Beni usulüne uygun olarak kurban edin. Yaşatmayın gerekirse, ama öldürdüğünüz adam, olduğum kişi olsun. Olmadığım gibi yaşamaya yeğlerim bunu.
Ben 65 yaşına haftalar önce girdim ruhen. Dengesiz bir insanım. Dünyanın kumarlarıyla büyüdüm. Kaybetmeyi de iyi öğrendim. Kazanmanın hazzını da bilirim. Parça parça yaşamanın yükünü de. Kontrolü kaybetmenin getirdiği sancıları da. Kendini kaybetmenin hiçliğini de. Boşluğu da. Hiçbir yere gitme özgürlük, hala hayattayım. Sözü Tanju Okan'a bırakın. Susmak her zaman kutsaldır.
