marla

bir gün beni yaşam yollarımdan kesecekler

kesecekler, olay yerine sinan sokak diyecekler

yaşam dağıtacağım etraflara ana karotitimden

bir gün beni uzaklarda görecekler 

sevmedim diyeceğim öyle bilecekler 

  

nefesimde zehir olup gezecekler 

elimi sıkıp gülecekler 

sokaklarım ciğer sızısına çıkacak 

baktığım her yerde ayrı bir giyotin olacak 

bir gece öncesinde rüyamda göreceğim, umuyorum 

bu dizeyi yazarken gözlerimi yumuyorum;

ellerini bıraktığım yerden ellerimi kesecekler. 

faniyiz koynumuzda tüm hayallerimiz 

tüm hayallerimiz koynumuzda, onlar da göçecekler 

bir fesleğen kuruyacak

bir çocuğumuz olacak odasını boyayacak 

bir çocuğumuz olacak ışığı senden yansıyacak 

bir çocuğumuz olacak ipek gibi 

bizi bizden çok sevecekler 

başaramadım ya ben, şimdi göçtükleri yerden gelecekler 

ellerini bıraktığım yerden ellerimi kesecekler 

kaybettik hayatım göz göze değiliz 

belki ellerimize de yeni isimler veririz 

koru dengeni hatıralara değersek eririz.

çünkü o çocukların da dileği biziz 

ellerim seni ellerimden almaya çalıştı

ışığın sıcağınla hatıralara karıştı

söz verdiğim gibi yokluğuna alıştım ama 

inan sen de benle hayatımın 

çok tuhaf bir döneminde tanıştın