alabildiğine

kanatlarının bıraktığı karanlık var üzerimde.
sen uçuyorsun hep güneş'in altında,
ben senin gölgende boğuluyorum.

kaçıp gitmeli belki bilinmeyene doğru.
soğuk, yıpratıcı bir gecenin hüznünü izlerken,
arkama bakmaya korkuyorum herkes gibi.

kül kaplamış rengarenk anlarını hayatın.
hatırladığım her şey gri,
göremiyorum neyin güzel olduğunu.

vurulup düşmekten korkmadım hiç.
gömülecek, silikleşecek ve unutulacağım,
benim korkum geç kucaklamak yaşamı.

belki bir duman daha alırsam fazla gelir.
zaten bu ihtimal beni ayakta tutan;
bir gün fazla gelebilir.

gözlerimi alıyor şimdi ay ışığı.
yurtsuz ve tatsız bir gece,
gün doğana dek böyle olacak bu.

mağlubiyetlerim hep masumiyetten.
ki, artık eskisi gibi değil,
alabildiğine pas tuttu içim.